خسته

مرا به کوچه های غم زده شهر نبر ٬

من از این تنهایی شب خسته ام ٬

از این همه آدم نشانها ٬

از اینهمه ستاره های آهنی بر سینه ماتم گرفته آسمان ٬

 از اینهمه چراغ خاموش ٬

از اینهمه مدال شجاعت بر سینه آدمکها ٬

و از این نم نم خشک و خالی و بدون احساس باران ٬

اینک سالهاست که پروانه های عاشق گرمای وجود شمع را تجربه

نکرده اند . از دور صدای زوزه شغال و بانگ جغد می آید .

کسی از من ساده سراغی نمیگیرد .

که ای ساده دل اهل کجایی ؟

از چه می نالی ؟

کسی نیست که بتوانم درد و دل روزهای تنهایی – که حسرت روزهای

پیشین –  را با او بگویم .

همه غرق در عادات خویش شده اند ٬ همان عادات لاجرم همیشگی  ٬

همچون همان ستارگان آهنی که جز تابیدن چیزی نمی دانند .

همچون من که چراغ پرست شده ام  و خورشید را چونان عنصری

زائد و قدیمی می پندارم .

شاید سطرهای سپید به کار آیند – چونان ذهنهای سپید –

سخن کوتاه !