باید گفته باشمت
مرده بودم
لباسی سپید به تن داشتم
همانند اسم همین مکان ، چه شباهتی !
آری میگفتم
با لباس سپیدم متعجب به اطراف نگاه میکردم
فضا بینهایت سپید بود و مه آلود
همانند خوابهایم
مانند همین مکان ، اوه چه تناسبی !
تلاش بیهوده ام برای یافتن یک همسان
یک همچون خود
اما نبود
دیگر چیزی نمانده بود که چشمان جستجوگرم نمناک شود
ناگاه آینه ای خودم را نمایاند
اما من نبودم آنچه آینه میگفت
نگاه سنگین چشمهای زیادی را حس کردم
نجواهایی که از انتظار سخن میگفتند
و یک پرواز
انگار که دیگر وزنی نداشتم
شروع به صعود کردم
صعود به بینهایت
حال من هم یک پروانه بودم
مانند همان چشمان سنگین و البته مهربان
باز هم به دبدارت خواهم آمد
شاید در رویایی دیگر
مرگ را خود دیدم
تمام قد بر من رخ نمایاند
با همین چشمهایم دیدم که چگونه بر چشم هایم زل زده بود
انگار میخواست تاریخی را گوش زد کند
یا شاید با خودش فکر میکرد که فبلا این چشمها را کجا دیده است و یا کی خواهد دید !
نمیدانم و نباید هم بدانم
بازهم سرخوش از زندگی در دنیا غرق میشوم
مانند همیشه ، مانند همه وقت
ببار ای ابر بهار
ببار ای ابر بهار
ببار ای ابر بهار با دلم به هوای زلف یار
داد و بیداد از این روزگار
ماه رو دادن به شبهای تار
ای بارون
ای بارون
ای بارون
بر کوه دشت هامون ببار ای بارون
ببار ای ابر بهار
ببار ای بارون ببار
با دلم گریه کن خون ببار
در شبان تیره چون زلف یار
بهر لیلی چون مجنون ببار
ای بارون
و در آخر دلم نیومد که نامی از استاد شجریان نبرم
برایش آرزوی سلامتی میکنم .
*۱-شعر بارون از کاست شب سکوت کویر
دیوانه ام میکند
سادگی معصومانه ام
نظرات احمقانه ساده اندیشانه ام
آن هنگام که چون زورقی اسیر بادهای هوس انگیز و ماجراجوی اطرافیان دلسوزم بودم
دیوانه ام میکند
تفکرات احمقانه عاشقانه ام
نظرات بچه گانه پاک دانستن انسانها
آن هنگام که اتفاقات را چالشی از طرف خدا میدانستم و به وسوه های انسانی آن توجه ای نداشتم
دیوانه ام میکند
گناهان نکرده ام
پاکی بچه گانه ام
آن هنگام که به چشمان معصومم لبخند میزدند و من آنان را بیچارگانی دور از حقیقت میدانستم
بازهم ساده ام ، بازهم باور میکنم حیله های مکارانه آنان را