بازگشت

باز این چه شورش است که در خلق آدم است

با این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

براستی این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست .

فرا رسیدن ایام یاد آوری آن رسم تاریخی ، آن حماسه بزرگ و غم سنگین را تسلیت میگویم

چند وقتی بود که نمینوشتم و ذهنم پرشده بود از احساسهای متضاد و در جهت های متفاوت

نمیدونم چه طوری توضیح بدم ، باشه واسه بعد

در مورد شرایط ذهنیم شعر زیر بهترین توضیحه .

راستی میخوام نوع نوشته های درون وبلاگ رو تغییر بدم . از انتزاعی بودن وبلاگ خسته شدم و میخوام بیشتر واقعی اش کنم ( یه جور دگردیسی در نوع نگاه و بینش یا بهتر بگم در ایدئولوژی )

نظراتتون رو واسم بنویسید

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون             دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون

چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید                          چو کشتی ام دراندازد میان قلزم پرخون

زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد                  که هر تخته فروریزد ز گردش​های گوناگون

نهنگی هم برآرد سر خورد آن آب دریا را                      چنان دریای بی​پایان شود بی​آب چون هامون

شکافد نیز آن هامون نهنگ بحرفرسا را                        کشد در قعر ناگاهان به دست قهر چون قارون

چو این تبدیل​ها آمد نه هامون ماند و نه دریا                                       چه دانم من دگر چون شد که چون غرق است در بی​چون

    چه دانم​های بسیار است لیکن من نمی​دانم

                                       که خوردم از دهان بندی در آن دریا کفی افیون