چونست حال بستان ، ای باد نوبهاری ؟
کز بلبلان برآمد ، فریاد بی قراری
ای
گنج نوشدارو ، با خستگان نگه کن
مرهم بدست و ما را ، مجروح می گذاری
یا
خلوتی برآور ، یا برقعی فروهل
ورنه بشکل شیرین، شور از جهان برآری
هر
ساعت از لطیفی ، رویت عرق برآورد
چون بر شکوفه آید ؛ باران نوبهاری
عودست
زیر دامن یا گل در آستینت
یا مشک در گریبان ، بنمای تا چه داری ؟
گل
نسبتی ندارد با روی دلفریبت
تو در میان گلها ، چون گل میان خواری
وقتی
کمند زلفت، دیگر کمان ابرو
این می کشد بزورم ، وان می کشد بزاری
ور
قید می گشایی ، وحشی نمی گریزد
ز
اول وفا نمودی ، چندانکه دل ربودی
چون مهر سخت کردم، سست آمدی بیاری
عمری
دگر بباید، بعد از فراق ، ما را
کاین عمر صرف کردیم، اندر امیدواری
ترسم
نماز صوفی ، با صحبت خیالت
باطل بود که صورت، بر قبله می نگاری
هر
درد را که بینی، درمان و چاره ای هست
درمان درد سعدی ، با دوست سازگاری
...
You and I
Holding tight
You and I
Gotta fight
You and I
Side by side
You and I
Sanctified
You and I
Feels so right
You and I
Holding tight
You and I
Side by side
You and I
For the rest of our lives
Every night
We're all alone
Every night
My only hope
Is the light that's shining from inside you
'cause you believe in what we are
You believe in what we'll be
Give me strength so I can stand beside you
No truths to confirm
No lies to deny
Too hopeless to care
We're too scared to cry
You and I
Holding tight
You and I
Gotta fight
You and I
Side by side
You and I
Sanctified
You and I
Feels so right
You and I
Holding tight
You and I
Side by side
You and I
For the rest of our lives
Cast aside
To an angry street
Criticized
For what we believe
If we hide maybe we can make it through this
Is it fair to be thrown away?
Is it fair that we live this way?
Victimized for a life we didn't ask for...
No truths to confirm
No lies to deny
Too hopeless to care
We're too scared to cry
You and I
Holding tight
You and I
Gotta fight
You and I
Side by side
You and I
Sanctified
You and I
Feels so right
You and I
Holding tight
You and I
Side by side
You and I
For the rest of our lives
خداوندا
پریشانم...
چه می خواهی تو از جانم؟
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی
خداوندا
تو مسئولی...
تو می دانی؟!...نمی دانی ... نمیدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی می کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است
خداوندا
نمی بینی چه تنهایم؟
نمی بینی خروش سیل غمهایم؟
خداوندا
این انصاف است؟...
که من سرشار احساس و نباشد ذره ای احساس به سوی من
خداوندا
نگاهی کن ... منم ... اینجا
کسی را جز همین یک قطره ی اشکم ندارم تا بگویم درد دل با او
خداوندا
فریدون را که یادت هست؟!
فریدون ... او که گفت ...
"من که از پژمردن یک شاخه گل ،
از نگاه ساکت یک کودک بیمار ،
از فغان یک قناری در قفس ،
از غم یک مرد در زنجیر-حتی قاتلی بر دار-
اشک در چشمان و بغضم در گلوست .
وندرین ایام زهرم در پیاله،اشک و خونم در سبوست"
مرگ دل را از کجا باور کنم؟؟؟
حداوندا
مشو راضی ... مشو راضی به ذره ذره با رنج مردن این دل ...
دلی که صاف و صادق بود ...
دلی که پاک و عاشق بود ...
دلی که کس زبانش را نمی فهمید ...
.
.
.
دل عاشق ... دل تنها
پانوشت ۱: نمیدانم این اشعار از کیست ولی بسیار زیباست.
پانوشت ۲: بهیچ عنوان این نوع مناجات را کفرگویی نمیدانم.
گاهی اوقات فکر کردن مثل تیک تیک ساعت میمونه.
دقیق، منظم و با یک ریتم ساده.
اما موقعی که به اون کسی فکر میکنی که دوسش داری این ریتم تبدیل میشه به یک ریتم ساده پیانو.
یک ریتم روح نواز.
از اون ریتمهایی که در عین ساده بودن، پاک و بی آلایش هم هستند. درست مثل ریتم های پیانو Yann Tiersen.
گاهی اوقات در غلیانهای عاشقانه احساسم به چیزی فراتر از احساس زمینی ام میرسم به فرازی فراتر از باورهای روزانه ام، به قله هایی مرتفع تر از اوج دوستیهایم و به عمقی ژرفتر از آبی اقیانوسها.
دوست داشتن حس غریبی است و البته قریب.
غریبتر از آنکه بتوانی از پس مستی اش برآیی و قریبتر از آنکه بتوانی نبودنش را حتی در تصور آیی.
دوست داشتن، حسّی ماورایی است، حسّی خدایی.